Toch had onze middelbare school iets wat er op andere scholen niet voorkwam. Onze gymleraar was niemand minder dan Jan Stroomberg, in een ver verleden keeper van FC Utrecht en Excelsior. Je begrijpt welke uitwerking dit op de leerlingen had. Hij liet geen mogelijkheid onbenut om ons duidelijk te maken dat hij profvoetballer was geweest. En het werkte. De leerlingen lagen aan zijn lippen als Stroomberg weer eens een verhaal uit de oude doos vertelde. De verhalen van praatjesmaker Hans van Breukelen, achter wie Stroomberg begin jaren tachtig tweede doelman was. Verhalen over Willem van Hanegem, de beste speler met wie hij ooit in een team had gezeten. De verhalen over de kwajongensstreken van Gert Kruys en Frans Adelaar, dé grote smaakmakers in de selectie en de verhalen over een piepjonge Jan Wouters die, als hij weer eens slachtoffer was van een voetbalgrap, genadeloos op de training zijn gelijk haalde. Toch was één verhaal onze favoriet.

Nadat Stroomberg bij Utrecht weinig had gespeeld vertrok hij in 1983 naar Excelsior. Vanaf het seizoen 1983/84 tot het seizoen 1985/86 speelde hij voor Excelsior meer dan tachtig wedstrijden in de Eredivisie. Die drie seizoenen eindigden ze boven de degradatiestreep. Het verhaal waar Stroomberg het altijd over had ging over de wedstrijd Excelsior-Ajax in het seizoen 1984/85. Ajax werd kampioen en in de spits speelde een jonge Marco van Basten. Hij was het jaar ervoor topscorer geworden en zou ook dit seizoen uiteindelijk topscorer worden. Ajax zou de wedstrijd met 0-1 winnen, maar Stroomberg stopte die wedstrijd een penalty van Van Basten. Dit was, zoals Stroomberg het zelf vertelde het hoogtepunt van zijn leven. “Peter Schmeichel heeft ook ooit een penalty van van Basten gestopt, dus ik ben praktisch even goed als Schmeichel”.

Het enige wat we eigenlijk misten in Wageningen was een profclub waar wij op vrijdagavond of zaterdagavond naar toe konden. FC Wageningen was in de jaren ervoor failliet gegaan. Om de pijn te verzachten gingen we nog wel eens naar het stadion om daar een balletje te trappen, aangezien het stadion de Wageningsche Berg tot op de dag van vandaag onderhouden wordt.

Zo waren wij op gegeven moment met een groep van zes man aan het voetballen. Ik was niet de beste en zeker niet de slechtste, na verloop van tijd hadden we er wel genoeg van. Op dat moment kwam echter Stroomberg aangereden. Zijn maat onderhield het stadion en hij ging daarmee een bakkie drinken. Omdat het veld van het stadion eigenlijk verboden terrein was gingen we er vanuit dat we een berisping zouden krijgen. Tot onze grote verbazing vroeg Stroomberg, zoals altijd gekleed in trainingspak, of we niet zin hadden om wat penalty’s op hem te nemen. Zelfverzekerd voegde hij eraan toe “dat hij de training wel kon gebruiken” en dat, aangezien hij ooit de penalty van Van Basten had gestopt, hij een paar ventjes van vijftien ook wel aan moest kunnen. Hoewel we aardig kapot waren, leek ons dit een mooi idee.

Versteegh, met afstand de slechtste voetballer van onze groep kwam met een weddenschap: Als hij onze penalty’s stopte zouden we Stroomberg meenemen naar een wedstrijdje FC Utrecht. Als we er echter meer dan één zouden scoren, zouden we allemaal een tien krijgen voor gym op ons eerstvolgende rapport. Hij ging akkoord en de maat van Stroomberg kwam ook op het veld staan om deze prestigestrijd eens te bekijken. Toevalligerwijs was er een andere groep gasten die bij ons op school zaten ook aan komen fietsen en ook zij keken mee.

Ik stapte naar voren om de eerste pingel te nemen. Ik heb een aardig rechterbeen en gokte op de linkerhoek. De penalty was echter niet strak genoeg ingeschoten en Stroomberg pakte de bal zonder al teveel moeite. De tweede werd genomen door een prima voetballer en hij wilde wachten totdat Stroomberg dook. Hij bleef echter lang staan en pakte zijn penalty. De derde pingel werd genomen door Jantje, een flegmatieke linksbuiten. Ook hij wachtte lang maar deze keer was het wél raak: de eerste gescoorde penalty. Hoewel Stroomberg even van zijn stuk leek gebracht, herpakte hij zich snel en gaf Jantje een smalend applausje. “Dat lukt je geen tweede keer!”

We zaten op de helft en totnogtoe hadden we een aardige indruk kunnen maken. Nummer vier en vijf van de penaltynemers waren de beste voetballers dus er was zeker hoop. Vliege, die de vierde strafschop zou nemen was echter bevangen door de druk en schoot huizenhoog over. Onze laatste kans was eigenlijk DJ, een beest van een spits, soms zelfs al invaller voor het eerste van WVV wageningen en iemand die praktisch nog nooit een penalty had gemist. De zesde zou door Versteegh genomen worden, maar niemand vertrouwde echt op hem.

Stroomberg vertelde hem dat hij bij Van Breukelen in het team had gezeten dus dat het stoppen van deze penalty geen probleem zou zijn. DJ speelde het spel mee en vertelde Stroomberg welke hoek hij zou schieten. Tijdens de aanloop probeerde DJ een schijnbeweging te maken, maar dit mislukte. Een rollertje in de handen van Stroomberg was het gevolg. DJ stortte ter aarde. De prestigestrijd leek gewonnen door Stroomberg aangezien Versteegh werkelijk geen deuk in een pakje boter kon trappen. Stroomberg voerde de druk aardig op, met enkele van zijn welbekende mentale spelletjes.

Niemand weet precies wat Versteegh bezielde tijdens zijn aanloop. Stroomberg, vol van vertrouwen was misschien zijn concentratie kwijt. Hij lag in ieder geval te snel in de linkerhoek en toen Versteegh bijna struikelde over een polletje en de bal slecht raakte, stiftte hij hem tot zijn eigen verbazing tergend langzaam door het midden van de goal: We waren zojuist getuige geweest van de Panenka van de Eeuw.

Het nieuws van deze nederlaag verspreidde zich snel door de school. Stroomberg hield woord en we kregen een tien voor gym. Niemand heeft Stroomberg hierna ooit meer over de penalty van Van Basten gehoord. De Panenka à la Versteegh wordt echter nog steeds naverteld.

door "Decheiver"

Eerder geplaatst op voetbalzone.nl op 23 augustus 2010