Tot Wenen liep alles gesmeerd
Hans van der Woerd (54) en Kees Ruijs (51) zien elkaar nooit meer. De een heeft zich zogenaamd afgewend van FC Utrecht maar kocht nog een keer een seizoenkaart omdat er weer een Europacupwedstrijd aan zit te komen. De ander blijft fan tot in zijn graf, maar woont een stuk verderop, in Lelystad.
Hoe onafscheidelijk waren ze twintig jaar geleden. Hadden ze vanavond zin om naar Engeland te reizen, dan gingen ze morgenochtend. "Vrijheid blijheid. Mijn vrouw was net bij me weggelopen, en Kees was nog vrijgezel," zegt Hans. "We had den veel gemeen," zegt Kees. "We hielden van The Kinks, Engels voetbal, reizen en FC Utrecht." Op dinsdag 16 september 1980, vroeg in de ochtend, beginnen Van der Woerd en" Ruijs aan hun legendarische treinreis. Het wordt zo'n bizarre trip dat ze hun verhaal weken later voor de radio moeten navertellen aan Harry Vermeegen. "Honderd uur op pad voor anderhalf uur voetbal. Maar het allerergste was die knagende onzekerheid. Halen we de wedstrijd ja of nee."
Het begint met een misverstand. "De UEFA wilde de wedstrijd tegen Arges omdraaien: eerst spelen in Utrecht. Het reisbureau heeft daarop wat al te voorbarig de vluchten geannuleerd. Op het laatste moment zijn er toch weer twee charters geregeld, maar kleinere. Wij behoorden tot de gedupeerden." "Maar we moesten en zouden het Europese debuut van ons kluppie bijwonen. Niemand hield ons tegen. Op vrijdag bestelden we bij de NS twee retourtjes Pitesti, op maandag gingen we naar Den Haag om visa te regelen. Op de Roemeense ambassade was dat snel geregeld, maar de Hongaren wilden ons drie dagen laten wachten. Dat ging dus niet." Buiten het hek staat iemand die hen verzekert dat je aan de grens OostenrijkHongarije simpel een visum kunt regelen. "De man klonk zo overtuigend dat we dinsdag maar zijn ingestapt. Volgens het reisschema zouden we de volgende ochtend om tien uur station Pitesti binnenrijden. Zes uurvoor de aftrap." Tot Wenen is er geen vuiltje aan de lucht. Dan doemen de eerste problemen op. De trein passeert geen grenspost en er kan dus ook geen Hongaars visum worden aangeschaft. "Volgens de conducteur was er maar een manier: nu uitstappen, taxi nemen, bij de grens visumpje regelen en op het eerste het beste station in Hongarije deze trein weer zien te halen." Dat mislukt. Ze zijn een fractie te laat. "We zagen nog net de kont van onze trein." Hans en Kees pikken de stoptrein naar Boedapest, maar ook in de Hongaarse hoofdstad zien ze opnieuw alleen de achterkant van 'hun' express. Er rest nog een mogelijkheid: de Orient Express. Die vertrekt 's avonds om elf uur. De Orient Express op weg naar Boekarest blijkt een tergend traag monster. Ongemakkelijk, koud, geen spat water aan boord bovendien.
"En dat ding stopte op elk station. En op elk station stormden er uniformen binnen. Vroegen naar geld, paspoorten, visa. Van slapen kwam niks. Lag je net een beetje weg te soezen onder een jas was er weer controle." Zo komen we nooit op tijd, weet het duo. Een medepassagier rekent het trouwens haarfijn uit: als ze woensdagmiddag in Pitesti willen zijn, dan kunnen ze straks beter in Brasov uitstappen en vandaar de bus pikken. "Die bus zou om zeven uur 's ochtends vertrekken en vijf uur later in Pitesti aankomen. Wat gebeurt? Vertraging. We arriveren om half acht in Brasov." Voor 125 gulden maken Hansen Kees een deal met een taxichauffeur. "Zoveel geld hadden we niet te makken, maar dat interesseerde ons geen bal. Een ding hield ons bezig: we moesten om vier uur 's middags in dat stadion zitten. Daar kregen we de zenuwen van."
Halverwege Brasov en Pitesti, een autorit van vijf uur over een stoffige en hobbelige weg, slaat het noodlot andermaal toe. "De benzinepomp trok het niet als we bergop reden. Die chauffeur maar blazen bij z'n tank, maar er viel niet tegenop te blazen. Uit wanhoop zijn we toen auto's gaan aanhouden. Meeliften wilden we. Zo snel mogelijk. Desnoods tegen betaling. Nu begon de tijd echt te dringen." Een jong paartje met kind levert het doodnerveuze stel uiteindelijk een uur voor de aftrap van FC Arges - FC Utrecht af bij het supportershotel in het Roemeense oliestadje. "Daar hebben we ons snel verkleed en zijn met de andere supporters in de bus gestapt. De adrenaline zat ons tot hier. En een honger. En een dorst. En een vermoeidheid. Maar wat een opluchting." Van der Woerd en Ruijs zagen een harde 0-0, maar behalve een gemiste strafschop van de thuisclub kunnen ze zich er weinig van herinneren. Ze hebben trouwens nooit betaald voor de wedstrijd of hun hotelkamer. "Maar ik denk niet dat iemand ons dat kwalijk zal nemen.
Op de terugreis begon de ellende namelijk van voren af aan. We hadden wel treinkaartjes, maar geen reserveringen. Spoorwegpolitie erbij. Weer een berg ellende. We konden het afkopen met een pakje Marlboro van een FC Utrecht-supporter die op doorreis was naar Italië. Want zelf roken we niet." Aan de grens Roemenie- Hongarije blijkt het duo een nieuw visum nodig te hebben. "We zijn toen zelfs door agenten met zoeklichten en mitrailleurs op de rug uit de trein gehaald. Die joegen ons eerst een trammetje en later een bus in op weg naar een grenspost. Godzijdank was de douanier voetballiefhebber. Hij had Arges - FC Utrecht de vorige dag op tv gezien. Toen waren de formaliteiten zo gepiept"
Tussen Wenen en Utrecht wanen de geplaagde fans zich in een eldorado. Ze delen met twee dames op leeftijd warempel een slaapcoupe en arriveren zaterdagochtend zo verfrist dat Hans zich voorneemt Jong FC Utrecht - Jong De Graafschap te bekijken en Kees dadelijk naar Posta fietst. "Ik speelde in het derde. Om een uur stond ik gewoon op het veld. En scoren, ook dat nog." De trip kostte het duo 1500 gulden, vier snipperdagen en kilo's aan lichaamsgewicht. "Slecht eten, weinig slapen, veel stress. Dat tikt aan." Maar spijt? Nooit gehad. Kees: "Dat radio-interview met Vermeegen heb ik op cd laten zetten. Op verjaardagen is het nog steeds een tophit."
Door: Martin Donker (2001)
Eerder geplaatst op Bunikside.nl (2010) en op Indehekken.nl (2011)
Reacties
Reactie plaatsen