Je bent 25 jaar. Na zeven jaar betaald voetbal bij FC Twente, FCGroningen en MVV heb je een goed gevoel bij de overgang naar FC Utrecht. Je maakt de enige treffer tegen je oude maten van FC Twente en een zondagsschot van jouw voet kegelt Ajax uit het bekertoernooi. Je draagt met zeven treffers bij aan een puike eerste seizoenhelft van je nieuwe werkgever.

Dan is het 30 januari 1977. FCUtrecht speelt in de Nijmeegse Goffert tegen NEC. Jan Streuer komt in botsing met Ben Gerritsen en breekt zijn linkerscheenbeen. December 1977 heeft hij de training hervat maar nog geen wedstrijd gespeeld. In een onschuldig duel met dreumes Jan van Staa breekt hij zijn scheenbeen opnieuw en ook het kuitbeen is geknakt.

Voor FC Utrecht speelt hij in vier jaar nauwelijks nog, ook al omdat het ijzerwerk in het been operatief moet worden vervangen. Bij zijn nieuwe werkgever, het Belgische Harelbeke, loopt hij in 1982 voor de derde keer een beenbreuk op, nu het scheenbeen rechts. En afbouwend bij de amateurs sneuvelt in de wedstrijd van zijn club Quick Amersfoort tegen Saestum voor de vierde maal een been, opnieuw het linker. Hoeveel ellende kan je overkomen.

Han Berger, dan de jongste coach ooit in het betaald voetbal, heeft halverwege het seizoen 1975-1976 de plaats ingenomen van Jan Rab en staat voor zijn eerste volledige jaar als hoofdtrainer. ,,Duidelijk, enthousiast, gedreven, slim,’’ zegt Jan Streuer over de trainer die nu bij De Graafschap in dezelfde functie werkzaam is als hij bij Vitesse. Co Adriaanse, John Steen Olsen, Jörgen Henriksen, Piet van Oudenallen, Cor Hildebrand en Henk Wery staan niet meer onder contract. Blagoje Istatov, Piet Hamberg, Ben Schubert en Jan Streuer zijn de nieuwe gezichten in de selectie. De prestaties zijn geweldig. Tien overwinningen, drie gelijke spelen, slechts vier nederlagen en een plaats in de top halverwege. Met als negatief effect het gedrag van overenthousiaste fans. Bestuursleden krijgen van hun gastheren te horen: hebben jullie je fietsketting bij je. Op Jan Streuer heeft vooral het uitduel met Haarlem indruk gemaakt. ,,De politie kwam met paarden de tribune op, dat was nog nooit vertoond. Overal zag je vluchtende supporters.’’

Jan Streuer is in de ploeg van Berger de aanvallende middenvelder op links. Een voetballer met een vlammend schot, technisch vaardig, fysiek minder. Een mager manneke dat op die fatale 30ste januari geen partij is voor Ben Gerritsen. ,,Een hersteltrainer bestond nog niet. Je moest alles zelf doen,’’ herinnert hij zich van de eerste revalidatie. ,,FC Utrecht had wel Cees Koppelaar als looptrainer, maar die werkte ook in het onderwijs en was er niet voor de geblesseerden. Krachttraining deed je door een zak zand op je been te leggen. Het was allemaal nog heel primitief.’’ Op de weg terug haalt hij nimmer zijn oude niveau. ,,Mijn beste jaren hadden nog moeten komen, maar ik heb na die eerste beenbreuk nooit meer gehaald dan zeventig procent. Raakte ik een bal verkeerd, dan voelde ik de schroeven onder mijn huid.’’

Voor FC Utrecht is dat percentage niet toereikend. Na vier seizoenen en slechts 24 competitieduels valt de deur van Galgenwaard in het slot. De ambitieuze eigenaar van het Belgische Harelbeke weet dat hij met de transfervrije middenvelder een brekebeen binnenhaalt. In het seizoen 1983-1984 keert Jan Streuer nog even terug bij FC Utrecht. Barry Hughes is hoofdtrainer, Streuer traint in de avond het tweede team. Het blijkt niet te combineren met zijn sportzaak in de Amersfoortse Langestraat.

Toevalligheden spelen een voorname rol in zijn verdere leven. John van den Brom loopt stage in zijn sportzaak. Het voetbaltalent uit de Keistad kan als amateur naar FC Utrecht en als contractspeler naar Vitesse. Streuer treedt op als zijn zaakwaarnemer en komt in de gesprekken zo goed over dat Vitesse hem vraagt hoofd van de scouting te worden. En als de Arnhemse club een Braziliaanse testspeler onderbrengt in hotel Molendal, wordt Streuer verliefd op de eigenaresse met wie hij inmiddels veertien jaar samenwoont.

Je speelt in het Nederlands amateurelftal, in de UEFA-jeugd met Johan Neeskens, Wim Rijsbergen, Hugo Hovenkamp en Karel Bonsink, in Jong Oranje. Je mag dromen van het grote Oranje. Dertig jaar later concludeert hij in de serre van hotel Molendal dat hij van alle tegenslagen sterker is geworden. ,Zielig gaan doen is zinloos. Ben je 32 dan is het voetbal sowieso over; dan moet je ook zelf je weg zoeken. Vreemd eigenlijk,’’ besluit de technisch manager van Vitesse ,,dat ik aan mijn Utrechtse jaren een goed gevoel heb overgehouden, terwijl het voor mij natuurlijk een rampperiode is geweest.’’

Hans van Echteld en Ton de Ruiter

Eerder geplaatst in het AD op 13 juni 2007