Zorgzame 'Juf Anne' Maguire

FC Utrecht Vrouwen leeft nog steeds voort, maar dan in gedachten. Deze week is het een jaar geleden dat de Stichting Vrouwenvoetbal Utrecht failliet ging. Op 29 januari 23:59 uur verliep de beroepstermijn. Voetbal Centraal ging op de koffie bij directe betrokkenen. Vandaag deel 2: Zorgzame 'Juf Anne' Maguire.

Van de ene basisschool gaan we naar de andere. In Houten loopt een van de speelsters van het toenmalige FC Utrecht Vrouwen stage. ‘PCBS De Zonnewijzer’, stuurt ze op zaterdag de naam van de school door. Ze tikt er alleen niet bij dat zelfs Sherlock Holmes in dit doolhof van kleine straatjes eens verward aan zijn snor zou trekken. Waarom staan hier dan ook drie scholen?

Een geel zonnetje lacht steeds vriendelijker naarmate we dichter in de buurt van de hoofdingang komen. Protestants christelijke basisschool De Zonnewijzer staat met gele koeienletters gegrift in een plaat aan de muur. De vriendelijk correcte, al wat oudere, directeur laat ons deze maandagmiddag binnen. We melden ons netjes, maar dat had niet eens gehoeven. Met haastige stappen spoeden nieuwsgierige jochies zich naar de hoofdingang. ‘Kom jij voor Juf Anne?’, vraagt de brutaalste met een uitgestreken gezicht. Nog sneller dan wij ‘ja’ kunnen zeggen, draaft het ontvangstcomité van groep 4A terug naar de klas. ‘Juf Anne, Juf Anne’, struikelen ze bijna over hun woorden. ‘Je vriendje is er.’

Abrupt draait Anne Maguire (22) haar gezicht naar haar meesterspeurders, die zich met trots weer op hun stoel laten zakken. Ze moet er maar om lachen. Voor de kids is iedere vreemdeling een vriendje. Haar klas werkt aan ‘Het suikerhuisje.’ Met lijm en suikerklontjes proberen de technici een zo hoog mogelijk gebouw in elkaar te zetten. De ijverige Jurgen steekt zijn tong uit zijn mond. Met zijn vinger duwt hij de volgende bouwsteen op zijn plaats. Zo! Alleen is Juf Anne nu net iets aan het uitleggen. “Jurgen, naar deze kant kijken”, zegt Maguire vermanend vanaf haar kruk. Óh ja. Het blonde ventje gaat eens verzitten. Vijf minuten later krijgt hij een compliment. Best lief, die Juf Anne.

De kinderen op De Zonnewijzer lopen weg met hun juf. Ze vinden het bovendien maar wat stoer dat ze op het hoogste niveau heeft gespeeld. “Deed je echt mee met FC Utrecht”, vroegen ze, vertelt Maguire. “Mogen we dan foto’s zien? Dus gingen we die met zijn allen bekijken.” Voetballen doet groep 4A zelden. Groep 8 was daar vorig jaar op kamp wel voorstander van. “Je dacht toch niet dat ik die brutale aapjes tegenover me dan liet winnen”, knipoogt de voetbalster. “Ik zorgde er, ook als ik kleuters les gaf, altijd voor dat de zwakste partij zodra ik wegging op voorsprong stond.”

In haar klas herinnert niets aan haar voetbalcarrière bij FC Utrecht Vrouwen. Gelukkig heeft ze een shirt meegenomen. Lichtblauw is het. In dit shirt speelde het team afgelopen seizoen haar uitwedstrijden. Zes tenues slingeren ‘ergens’ in huize-Maguire in Culemborg. Eentje gaat ze inlijsten. Die krijgt een plekje in haar fitnesskamer. Een paar keer per week doet ze daar oefeningen. “Aan de trainingen bij DTS Ede (topklasse, red.) heb ik niet genoeg. Ik mis vooral het hoge niveau van FC Utrecht Vrouwen. Als we op school vergadering hebben, zeg ik nu een training bij DTS af. Voorheen kwam dat niet in me op.”

De meeste meiden van Utrecht spreekt ze niet meer zo vaak. Met Dominique van Wensveen heeft ze nog wel geregeld contact. Het liefst kijkt Maguire vooral vooruit. Ze schuift een paar centimeter naar rechts op haar stoel. “Ik heb helemaal niet hoeven huilen. We hebben er alles aan gedaan om te proberen onszelf te redden. Dat het niet lukte was bikkelhard, maar toen het zover was, moesten we er mee leren leven. Natuurlijk baal ik er van, maar ik ga volgend jaar niet 29 januari omcirkelen en die dag zitten balen omdat we twee jaar dood zijn. We moeten verder.”

Zij ook, trouwens. De kinderen van de andere klassen zijn inmiddels ook naar huis. De stem van Maguire is de enige die de stilte verbreekt. Tot de schoonmaakster met ferme halen van haar bezem de resten suiker en lijm tracht weg te poetsen. “De rest ruim ik zo wel op”, zegt de zorgzame voetbalster. Vanavond heeft ze vergadering en de lessen van morgen moeten nog voorbereid worden. Ze sloft met zachte passen mee naar de voordeur. “Doe de groeten aan de andere meiden”, zegt ze nog, voordat we de gele koeienletters passeren. Juf Anne gaat nu schriften nakijken.

Maarten de Jong

Eerder geplaatst op Voetbalcentraal.nl op 29 januari 2015