'Schot uit het niets' maakte DOS kampioen

Vijftig jaar geleden, op zondag 15 juni 1958, speelden SC Enschede (nu FC Twente) en DOS (nu FC Utrecht) in Nijmegen een beslissingswedstrijd om het landskampioenschap. Het zenuwslopende duel in De Goffert eindigde pas in de derde verlenging toen de spelverdeler van DOS Tonny van der Linden de bal naar eigen zeggen ‘niet kwijt kon en daarom maar een lel gaf’.

Vooruitlopend op de reünie van oud-spelers, die tijdens de wedstrijd FC Utrecht-FC Twente zal plaatsvinden, halen Tonny van der Linden en Hans Kraay sr. – destijds de centrumverdediger van DOS – alvast herinneringen op. Beide heren nemen plaats aan een klein tafeltje in Stadion Galgenwaard. Op nog geen vijf meter van een grote foto van het kampioenselftal van 1958.

"Kijk", zegt Kraay. "Ik kan ze nog allemaal zo opnoemen: Van den Bogert, Luiten, Temming, Visser, Krommert... Allemaal echte Utrechtse straatvoetballers. We speelden toen al jaren samen. Er was geen disharmonie binnen het team en in 1958 waren we op ons hoogtepunt. Alles viel toen samen. Dat seizoen was Frans de Munck erbij gekomen. Hij vormde de ontbrekende factor. En voorin hadden we natuurlijk Van der Linden. Een elegante spits, die heel veel scoorde." "Vergeet je zelf niet", zegt Tonny. "Jij was misschien niet de meeste sierlijke speler, maar wel degelijk. Onze hele verdediging stond toen goed."

Op de laatste speeldag van de reguliere competitie hadden SC Enschede en DOS evenveel punten. "Daar was ik eigenlijk wel blij mee", geeft Kraay toe, "want ik zat toen met het militair elftal in Turkije. Als DOS had gewonnen, dan zou ik het kampioensfeest hebben gemist." Nu lag hij een week later op zaterdagavond in een hotel in Nijmegen. Kraay: "Dat was nieuw. Normaal vertrokken we gewoon op de speeldag. Ik heb trouwens geen oog dicht gedaan in dat vreemde bed."

"Toch waren we eigenlijk wel heel ontspannen", weet Tonny nog goed. "Het leek wel een schoolreisje. Als ik nu ga biljarten, ben ik veel zenuwachtiger." Bloedheet en benauwd was het op de dag van de finale. De Goffert zat bomvol met supporters uit Utrecht en Enschede. De strijd ging gelijk op. De spanning was ondraaglijk, maar DOS was fysiek sterker en had de wedstrijd onder controle. Er werd achterin niks weggegeven. Na negentig minuten stond het nog altijd 0-0. Er volgde een verlenging van vier keer zeveneneenhalve minuut. Het werd een echte slijtageslag, waar maar geen eind aan leek te komen. Totdat Tonny van der Linden in de 109e minuut puur op gevoel een kunststukje uithaalde. "Op ongeveer tien meter buiten het strafschopgebied, kreeg ik de bal", vertelt de legendarische nummer 10 van De Kanaries. "Ik wist eigenlijk niet wat ik moest doen. Ik goochelde maar wat met de bal."

Kraay stond achter hem. Hij zag dat Rinus Schaap, die Van der Linden moest dekken, even niet aanwezig was. Maar Kraay rekende nergens op. Van der Linden: "De bal kwam voor mijn linker. Ik ben meer rechts, maar ik dacht toen: laat ik maar uithalen. Het was een laag schot in de verre hoek. Jan van de Wint, de keeper van Enschede, was een hele lange vent, maar hij kon er net niet met zijn vingers bij, omdat de bal op het laatst afzwaaide." Alles wat er na dit ‘schot uit het niets’, zoals Kraay het omschrijft, gebeurde, voltrok zich in een roes. De wedstrijd was meteen afgelopen. Het was een golden goal.

De meegereisde fans uit Utrecht bestormden het veld en namen de spelers op de schouders. Vaag kan Kraay zich nog herinneren dat ze met de trein terug naar Utrecht reden, dat ze die avond hebben gefeest in een tent op de Mariaplaats en dat ze de volgende dag op maandagavond een rondrit door de stad kregen. "Daar waren we wel een beetje huiverig voor", vertelt hij. "Waarschijnlijk staat er niemand langs de kant, dachten we. We zouden voor joker staan. Die avond zag de stad echter zwart van de mensen."

Iedereen genoot, behalve de maker van het winnende doelpunt. Van der Linden deed niet mee aan het feestgedruis. De vader van zijn vrouw was op diezelfde zondag overleden. "Op de radio heeft mijn schoonvader nog wel gehoord dat ik in De Goffert had gescoord. Dat weet ik nog. Maar verder kan ik me weinig herinneren. Ik heb bijna alles gemist. Ik had geen zin meer om te feesten."

Eerder geplaatst in het Stadsblad op 19 maart 2008