Frans van Seumeren (58) is de dorpsjongen die het familiebedrijf Van Seumeren, een hijs- en transportonderneming, liet uitgroeien tot een miljoenenbedrijf, na de overname van multinational Mammoet. Het bedrijf verwierf wereldfaam in 2001 toen het de Russische onderzeeër Koersk borg. Van Seumeren was 32 jaar directeur. In 2005 stopte hij. Hij maakte een voettocht naar Athene met zijn vrouw en bij terugkomst ging hij verder als zelfstandig ondernemer. Hij zet zijn kapitaal graag in om jonge ondernemers te helpen. Of om FC Utrecht te kopen. Hij bezit 63 procent van de aandelen en staat in de Quote 500.

Maar het geld en het vertrouwen van Van Seumeren krijg je niet zomaar, bezweren de mensen die hem langer kennen. „Je moet hem niet teleurstellen, want dan kun je direct vertrekken”, zegt Edwin de Jong, barman in bruin café De Don in De Meern. Een aantal jaren geleden kocht Van Seumeren het café, toen dat gemoderniseerd dreigde te worden. Het was de stamkroeg van het personeel van het familiebedrijf. Hij en andere Van Seumerens drinken er nog regelmatig een biertje. „Wat dat vertrouwen betreft kan Van Hanegem nog wel eens last krijgen met Frans. Hij komt niet opdagen bij de wedstrijd tegen NAC, omdat hij plots ziek is. Daarmee stelt hij het publiek teleur. En ook Frans van Seumeren.”

Het gebrek aan toewijding gaf Van Seumeren onlangs ook als verklaring voor het ontslag van vier leden van de technische staf van de club. Dat ontslag is ongebruikelijk; meestal wordt bij tegenvallende resultaten de hoofdtrainer ontslagen. Maar Van Seumeren trekt zich weinig aan van conventies.

Hij is het vierde kind uit een gezin van elf. Zijn ouderlijk huis is een groot wit landhuis aan de rand van het dorp. Op zijn vierentwintigste werd hij directeur. Zijn broer Jan is het technisch brein van het bedrijf. In De Don zien ze Jan regelmatig ingewikkelde operaties uittekenen. Ook de techniek van de berging van de Koersk heeft op de achterkant van een bierviltje gestaan. Frans is de prater, de innemende besnorde miljonair.

Als hij in de kroeg is, wil hij volgens barman De Jong vooral „even een biertje drinken zonder gelul”. Dat neemt niet weg dat het soms iets weg heeft van een spreekuur. Hij moet zijn aandacht verdelen over meerdere gesprekken. Sommige mensen kloppen bij hem aan omdat ze problemen hebben of advies willen. Niet dat hij direct een blanco cheque uitschrijft, maar hij luistert. En als een idee hem aanspreekt, hapt hij toe. Zo ondersteunt hij ook twee jonge theaterproducenten die met hun bedrijf Fanwork Joop van den Ende achterna willen. De Jong: „Volgens mij heeft hij niet zo veel met theater, maar hij ziet dat die gasten iets kunnen en dan steunt hij ze.”

Toen Van Seumeren bekendmaakte dat hij eigenaar van FC Utrecht werd, zei hij afstand tot de club te willen bewaren, hoewel hij uiteraard wel toezicht op zijn geld zou houden. Inmiddels lijkt dat wat anders te liggen. Hij heeft zitting in de Raad van Commissarissen en beheert onder meer de portefeuille ‘technische zaken’. Hij geeft zijn akkoord aan personele beslissingen, dus ook de aan- en verkoop van spelers. Het wegsturen van de vier stafleden werd besloten door Van Seumeren, technisch directeur Piet Buter, voorzitter Jan Willem van Dop en trainer Willem van Hanegem. Kort daarop haalde Van Seumeren een nieuwe commercieel directeur binnen, Henry Vermeulen, die eerder die functie bij Mammoet bekleedde.

„Hij had kandidaten voor die functie en ik ook”, zegt Van Dop. „Zo zal het ook met andere vacatures gaan. Hij wil niet in zijn eentje beslissen. Hij communiceert open en prettig en maakt je deelgenoot van de beslissingen. Als het eenmaal akkoord is, moet je er ook niet meer op terugkomen. Hij heeft een hekel aan gedraaikont.”

Van Seumeren houdt van wandelen, fietsen en schaatsen. En hij vertelt daar graag verhalen over aan iedereen die het horen wil. Onlangs maakte hij een fietstocht van Berlijn naar Rusland, vertelt zijn accountant Stolwijk. „Bij terugkomst zei hij: ‘Je komt daar in Oost-Europa geen hotelletje tegen!’ Dat is typisch Frans, die gaat niet uren op internet een route met overnachtingen uitstippelen. Die gaat gewoon fietsen. Zo is hij ook als het om zaken gaat. Als hij van een plan hoort en het wel ziet zitten, dan gaat hij dat niet eindeloos door rekenen. Hij heeft een visie en hij ziet wel wat hij onderweg tegenkomt. Daar is hij erg creatief in.”

Volgens Van Seumeren heeft privatisering van voetbalclubs de toekomst. Als je met een bedrijf winst kunt maken, moet dat met een voetbalclub ook kunnen. Bovendien liet hij bij de koop van FC Utrecht ook „zijn hart spreken”, zei hij zelf. Zijn advocaat raadde het af, maar Van Seumeren is een voetbaldier. Hij heeft zich voor ten minste tien jaar aan de club verbonden.

Dat deed hij niet zonder reden. „Hij hecht veel waarde aan clubcultuur en de sociale samenhang binnen het voetbal”, zegt Eldert Kuiken die geld van hem leende om onder meer samen met hem het krantje en de site Rondom Voetbal op te zetten, over clubvoetbal in Utrecht. Van Seumeren is ook columnist voor het blad. „Hij was erg enthousiast toen ik met het idee kwam. Uiteindelijk zaten we aan de onderhandelingstafel tegenover een grote partij. Ik was blij dat ik naast hem zat en niet aan de andere kant. Het was mooi om hem aan het werk te zien. Hij ziet snel de grote lijn, heeft een enorm zakelijk instinct en scheidt op zo’n moment emoties van zaken. Deze zomer ben ik eruit gestapt en hij heeft mijn aandelen overgenomen voor een goede prijs, omdat hij niet wilde dat ik erop achteruit ging.”

Stolwijk typeert hem als „een bonkige spits”. „Op het veld was hij een typisch boertje uit De Meern. Hij deelde uit, maar trok zijn tegenstander altijd weer omhoog. Als hij zelf een ‘tikkie’ kreeg dan deed hij nooit moeilijk. Zo is hij ook in het zakenleven.”

Zijn liefde voor Utrecht en voetbal lijkt dan wel grenzeloos, „hij is geen filantropische instelling”, zegt Stolwijk. „In het zakelijk verkeer is hij hard en slim. Hij heeft die 16 miljoen in de club geïnvesteerd, vervolgens gaat hij kijken hoe hij die over tien jaar terug heeft. Nu blijkt dat er toch meer aan de hand is bij FC Utrecht dan hij dacht, dus dan loopt hij de organisatie door en begint bij de technische staf. Die is immers het belangrijkst. En ook die nieuwe commercieel directeur weet: als je zijn verwachtingen niet waarmaakt, heb je een probleem.”

Leendert van der Valk

Eerder geplaatst in het NRC in de rubriek Achtergrond op 10 november 2008