De burpees van Fighting Irish Lori Murphy

FC Utrecht Vrouwen leeft nog steeds voort, maar dan in gedachten. Deze week is het een jaar geleden dat de Stichting Vrouwenvoetbal Utrecht failliet ging. Op 29 januari 23:59 uur verliep de beroepstermijn. Voetbal Centraal ging op de koffie bij directe betrokkenen. Vandaag deel 1: De burpees van Fighting Irish Lori Murphy.

“Houd je vast”, zegt de bestuurster van buurtbus 509. “We gaan even gas geven.” Twee dunbevolkte weggetjes later sjeest het uit drie inzittenden bestaande gevaarte Achterveld binnen. Achterveld, waar de fietsen gewoon van slot blijven, omdat in het 2500 inwoners kleine dorpje iedereen de dader later toch herkent. Op de Jan van Arkelweg 12 staat maandagochtend onze eerste afspraak van de week te wachten. Directrice Lori Murphy van basisschool Het Startblok zweeft in de richting van haar bezoek. De 28-jarige ex-assistent-trainster van FC Utrecht Vrouwen is in de wolken dat wij er zijn om bij te praten.

Met een handige beweging draait ze de toegangsdeur verder open. “We beginnen met een rondleiding”, meldt ze vrolijk. Ze passeert soepel de houten tafels alsof ze er niet staan. “Ho, stop”, lacht ze, terwijl ze zich een kwartslag draait. Bijna de twee kilo te zware wit/zwarte herbivoor vergeten; het konijn wiens naam we twee seconden later al vergeten zijn. Het onderkomen van Murphy zelf maakt meer indruk. Niet omdat het voorzien is van de meest moderne snufjes – niet dus. Nee, de glimmende bokaal met opschrift Winnaar Dinsdagavond Competitie FC Utrecht Vrouwen blinkt alsof de eigenaresse hem zojuist nog heeft gepoetst.

‘Burgemeester’, prijkt midden in het nog bijna kraakheldere krantenartikel uit 2013 aan de wand van haar kantoor. De ‘Fighting Irish’ uit Amersfoort zwaait hier nu zo’n twee jaar de scepter als burgemeester oftewel directeur. Er had ook het woord ‘assistent-trainster’, ‘stewardess’, ‘makelaar’, ‘professor’ of ‘eigenaar van die burpee’s van Murphy’ kunnen staan. Euh, wat? “Dat deed ik altijd tijdens de krachttraining”, verklaart de KNVB-trainster. Haar handen proberen het plafond te raken. Daarna duwt ze de grond onder haar voeten bijna naar beneden. “Kijk, zo, dus”, motiveert ze. “Die meiden van FC Utrecht vonden dit een bijzondere oefening.”

Murphy diept uit haar witte tas een van haar meest dierbare voorwerpen op. Ze heeft behalve een bal met handtekeningen, een ketting, shirt en canvasdoek het ‘persoonlijk FC Utrecht Vrouwenboek van Lori Murphy’ meegenomen. Op elke pagina prijkt een lieve boodschap van een van de voetbalsters van het team. Murphy glundert terwijl ze om kreuken tegen te gaan voorzichtig de bladzijdes omslaat. Nadia van Beerschoten heeft er zelfs een gedicht van gemaakt. Dat doen niet alle speelsters. ‘Ik heb twee leuke seizoenen meegemaakt bij FC Utrecht, op die krachttrainingen na’, staat met enkele zwarte letters geschreven. En even verderop: ‘Weer die f*cking burpee’s van onze professor burgemeester.’

De lach van de hoofdpersoon in kwestie vult haar degelijke kantoortje. “Ik zou niet naar een ander team in deze competitie gaan. De band die wij hadden, is uniek. Niet om mijn gedachten aan FC Utrecht Vrouwen te willen romantiseren, hoor. Maar wij waren FC Utrecht Vrouwen. We waren gepassioneerd, voelden ons in elkaars bijzijn gewaardeerd en waren trots om deel uit te maken van deze selectie. Ik kreeg al lang geen salaris meer. Dat vond ik voor mezelf niet erg. Al had ik er honderd euro per maand bovenop moeten leggen. Ik wilde die laatste wedstrijd tegen Club Brugge ook per se spelen, wilde door blijven gaan tot het einde.”

De rillingen lopen over haar arm, terwijl de verwarming aan staat. “Ik krijg er kippenvel van, nu het een jaar na dato is”, zegt ze. De emotionaliteit is inmiddels wel vervangen door de rationaliteit. Een jaar geleden was dat wel anders. “Ook ik heb gehuild, absoluut. Jürgen (trainer Schefczyk, red.), Rik (assistent De Groot) en Hennie (materiaalman Van Laaren) moesten tranen wegpinken toen het bestuur kwam vertellen dat de Stichting failliet zou gaan. Ik vergeet nooit dat Joniek Bonnes in Brugge snikkend in mijn armen viel. We staan nooit meer iedere dag samen op het veld, maar ik heb daar vrienden voor het leven gemaakt.”

Maarten de Jong

Eerder geplaatst op Voetbalcentraal.nl op 28 januari 2015